امام علی(ع)-مدح

شاهنشه ایركه ی قدرت ابا الحسن

اسطوره ی صلابت و غیرت اباالحسن

یاوالی الولی، ید حق، بنده ی خلف

یا مظهر العجایب عالم، شه نجف

  یعسوب دین ملك زمین تا الی الابد

یا قاهر العدو، یل خیبر شكن مدد

تو خانه زاد حضرت سبحانی ای علی

پرچم به دست قله ی عرفانی ای علی

 حبل المتین و حصن ِحصینی بدون شك

راه نجات اهل یقینی بدون شك

  وَ السابقون واقعه یعنی ابوتراب

دریای فیض واسعه یعنی ابو تراب

  فرمانروای عالم امكان اباالحسن

ای پادشاه دولت شاهان اباالحسن

 ای شرزه شیر، ای اسدالله غزوه ها

استاد درس رزم علمدار كربلا

 دستان تو ستون سماوات و كائنات

سكان چرخ دادن و چرخاندن كرات

هم زاد گردبادی و از نسل آتشی

وقتی به روی دشمن دین تیغ می كشی

  آری تو ذوالفقار خداوندی ای علی

تمثال اقتدار خداوندی ای علی

 پا روی شانه های پیمبر گذاشتی

حتی ز عرش، پای فراتر گذاشتی

  مرآت جلوه های كریمانه ی خدا

ای ساقی قمر رخ میخانه ی خدا 

امام علی(ع)-مدح

من همان زائری که می دانی

بیقرار از تب پریشانی

عابر کوچه های دلتنگی

خسته از روزهای حیرانی

مردی از خانواده سلمان

عاشقی از تبار ایرانی

تشنة یک نگاه دلجویت

تشنة آن شراب روحانی

در نگاهم عریضه ای دارم

که تو آن را نگفته می خوانی

ذره ای هستم آفتابم کن

خاک راه ابوترابم کن

از نگاهت حیات می ریزد

سرّ صبر و صلات می ریزد

از تجلی روشن ذاتت

جلوه جلوه صفات می ریزد

دستگیر همیشة عالم

از رکوعت زکات می ریزد

از کراماتِ دست تو رزقِ

همة کائنات می ریزد

لب اگر واکنی زمین و زمان

هستی اش را به پات می ریزد

تشنة خاک بوسی نجفم

خاک راهت برات می ریزد

روز محشر ز تار و پود عبات

بادبان نجات می ریزد

همة عمر در پناه توام

شیعة مذهب نگاه توام 

امیرالمومنین(ع)- شیعه نامه

ساقی امشب باده از بالا بریز

باده از خم خانه مولا بریز

باده ای بی رنگ و آتشگون بده

زانكه دوشم داده ای افزون بده

ای انیس خلوت شبهای من

می چكد نام تو از لبهای من

محو كن در باده ات جام مرا

كربلایی كن سرانجام مرا

یا علی، درویش و صوفی نیستم

فاش می گویم كه كوفی نیستم

موجها را می شناسی مو به مو

شرحی از زلف پریشانت بگو

باز كن دیباچه توحید را

تا بجوید ذره ای خورشید را

یا علی بار دگر اعجاز كن

مشتهای كوفیان را باز كن

باز كن چشمان نازآلوده را

بنگر این چشم نیاز آلوده را

شاهد اقبال در آغوش كیست؟

كیسه نان و رطب بر دوش كیست؟

كیست آن كس كز علی یادی كند؟

بر یتیمان من امدادی كند؟

دست گیرد كودكان درد را

گرم سازد خانه های سرد را 

امیر المومنین(ع)-مدح و مصائب حضرت زهرا(س)

زین ره به امر خالق بی چون و لایری

گردید جانشین نبی میر اولیا

نفس رسول و آیت حق شیر دادگر

حق را ظهور كامل و مصداق مشتهر

الگوی رادمردی مردان نیك‌نفس

معیار زندگانی نیكان خوش‌سیر

خصم خطا و حق‌كشی و فتنه و فساد

بنیاد كن ز دشمنی و اختلاف و شر

مجموعه‌ی فضایل ذات رسول حق

منظومه‌ی شرایع دین، هادی بشر

مفهوم انقلاب و تحرك به امر دین

مصداق عدل و داد و به داد و دهش سمر

عدلش چنان به اوج كه در موقف نماز

زان تیغ كینه بوسه خونین زدش به سر

عمری همه مصائب و دوری همه تلاش

آن را نه عدّ و حصر نه این را حد و شمر

زان داغ‌ها كه یار علی بود در حیات

داغ بتول زان همه شد جانگدازتر 

امیرالمومنین(ع)-مدح

دو دلم اول خط نام خدا بنویسم

یا که رندی کنم و اسم تو را بنویسم

همه یک گفتم و دینم همه یکتایی بود

با کدامین قلم امروز دوتا بنویسم

ای که با حرف تو هر مسئله ای حل شدنی است

بخدا خود تو بگو نام که را بنویسم

صاحب قبله و قبله دو عزیزند ولی

خوشتر آنست من از قبله نما بنویسم

آسمان مثل تو احساس مرا درک نکرد

باز غم نامه به بیگانه چرا بنویسم

تا به کی زیر چنین سقف سیاه و سنگین

قصه درد به امّید دوا بنویسم

قلمم جوهرش از جوش و جراحت جاری است

پست باشم که پَی نان و نوا بنویسم

بارها قصد خطر کردم و گفتی ننویس

پس من این بغض فرو خورده کجا بنویسم

بعد یک عمر ببین دست و دلم می لرزد

که من و تو به هم آمیزم و ما بنویسم

من و تو چون تن و جانند مخواه و مگذار

این دو را باز همینطور جدا بنویسم

شعر من با تو پر از شادی و شیرینکامیست

باز حتی اگر از سوگ و عزا بنویسم

با تو از حرکت دستم برکت می بارد

فرق هم نیست چه نفرین ، چه دعا بنویسم

از نگاهت به رویم پنجره ای را بگشای

تا در آن منظره ی روح گشا بنویسم

تیغ و تشباد هم از ریشه نخواهد خشکاند

غزلی را که در آن حال و هوا بنویسم

عشق آن روز که این لوح و قلم دستم داد

گفت هر شب غزل چَشم شما بنویسم

مولای متقیان امیر مومنان(ع)- مدح و ولادت

حریم کعبه را بنگر، که دارد منظری جالب

ملائک با ادب استاده، صف در صف به هر جانب

زمین همواره کسب نور اگر از آسمان می کرد

بود نور زمین امشب، به نور آسمان غالب

همان کو جذبه مهرش، مدار کهکشان ها شد

کنون بر قبله گاه دل، شهاب حسن او ثاقب

یدالله و امین الله و سر الله می آید

که شد میلاد مسعود علی بن ابی طالب

چه مهماندار و مهمانی، چه دلداری چه جانانی

همه جان ها بدو قربان، همه دل ها به او راغب

بدون حبّ او ایمان، به دل ها ره نمی یابد

بدون عشق او انسان ز کوثر کی بود شارب؟

خدای او نمی خواهد، عبادت بی مودّت را

که اجر مصطفی در هر عبودیّت بود واجب

علی ایمان علی قرآن علی در هر عمل میزان

علی بر انس و جان شاهد، علی روز جزا حاسب

به خلوتگاه الاّ هو، صراط مستقیم است او

ولای او بود شرط قبول توبه تائب

حریم کعبه همچون جسم بی جان بود پیش از این

خدا از نفخه رحمت، دمیدش روح در قالب

حریم کعبه پیش از این که بی نام و نشان بودی

ز لوح یا علی امشب معیّن شد و را صاحب

امیر المومنین فاروق و صدّیق است القابش

نباشد سارق القاب او، جز کافری کاذب

علیٌّ حبّه جنّة امام الانس و الجنّة

قسیم النّار والجنّة نبی را اوّلین نایب

نگر بر بت شکن حیدر، به روی دوش پیغمبر

بود یک روح و دو پیکر، عیان زین منظر جالب

اگر مظلوم شد قرآن، بود مظلوم اول او

که خود معنای قرآن است و قرآن را بود کاتب

علی پیروز میدان ها، علی شبگرد ویران ها

علی ما فوق انسان ها علی مطلوب هر طالب

شگفت از قدرت صبرش که پیش چشم عین الله

حریم عصمت اله را بسوزاندی یکی غاصب

حسانا پرده از این راز عالم سوز بردارد

چو آید حجّت آل محمّد، مهدی غایب

امیرالمونین امام علی (ع)- مدح

مرا در تن بود تا جان علی گویم علی جویم

 بجنبد تا رگم در جان علی گویم علی جویم

  ز پیدا و ز پنهانم همین یک حرف را دانم

 که در پیدا و در پنهان علی گویم علی جویم

 اگر اهل خراباتم وگر شیخ مناجاتم

 به هر آئین ، به هر دستان علی گویم علی جویم

 علی دین است و ایمانم ،علی درد است و درمانم

 چه با درد و چه با درمان علی گویم علی جویم

 علی حلال مشکل ها ،علی آرامش دلها

 کند تا مشکلم آسان علی گویم علی جویم

 اگر در خانقه افتم وگر در میکده خفتم

 به هر معموره و ویران علی گویم علی جویم

 ز مهر او سرشت من ، جمال او بهشت من

 هم اندر روضه ی رضوان علی گویم علی جویم

 علی باب الله عرفان ،علی سرالله سبحان

 به نور دانش و عرفان علی گویم علی جویم

 اگر درویش و مسکینم وگر دیندار و بی دینم

 چه با کفر و چه با ایمان علی گویم علی جویم

 اگر تسبیح می گویم وگر زنار می جویم

 به هر اسم و به هر عنوان علی گویم علی جوی

 ز سوره سوره ی قرآن ، ز یاسین و ز الرحمان

 به هر آیه ز هر تبیان علی گویم علی جویم

 اگر از وصل خوشحالم وگر از هجر نالانم

 چه با وصل و چه با هجران علی گویم علی جویم

 به محشر چون برآرم سر ، به نزد خالق اکبر

 به گاه پرسش و میزان علی گویم علی جویم

امام علی(ع)-مدح و ولادت

مجنونتان شدیم كه لیلای مان شوید

سربارتان شدیم كه صهبای مان شوید

تشبیه می كنیم شما را به كعبه تا...

محرابمان شوید و مصلّای مان شوید

آن كعبه ی «یُزار» اگر چه «وَ لا یَزُور»

آن سعی مروه های مُصفّای مان شوید

 دیگر شكاف كعبه عجیب و غریب نیست

وقتی دلیل قلب و تَرَك های مان شوید

ما نیل تشنه ایم و گرفتار قبطیان

با كوثری دوای تلذّای مان شوید

آن دم به روز واقعه چون مسجد الحرام

با آن عصا به ما زده موسای مان شوید

ما را تبار عار یهودا تباه كرد

شمعون با وفای مسیحای مان شوید

تحریر و و نَسخ و ثُلث و چلیپای مان شوید

خطّ شكسته نه كه معلّای مان شوید

اوّل ضمیر اشرفِ مفرد نبی، شما...

والا ضمیر ناب مثنّای مان شوید

هو هو زنان باطل صوفی به ما چه كار؟!

تا «إهدنا الصّراطِ» سویدای مان شوید

با ذوالفقار صف شكن خیبر و اُحُد

در جزر و مدِّ هیمنه، هَیجای مان شوید

«قَوِّ» علی به خدمت خود این جوارحم

«وَ اشْدُدْ عَلَی العَزیمه» ی اعضای مان شوید

آسان نمی شود ز شما گفت یا شنید

حتّی اگر جواب معمّای مان شوید

مَجلای منجلیِّ جلال و جمال حق

ذكر تجلّیات مجلّای مان شوید

از مصطفی و فاطمه و شُبَّر و حسین

آیینه ای به منظر و مرآی مان شوید

مسكین و سائلیم و یتیمیم یا علی!

با «یُطعِمُونِ» روزه پذیرای مان شوید

در این شكسته بسته قصیده به اعتذار

تك بیت بی بدیل مُقفّای مان شوید

امیر المومنین(ع)-مدح

سکان زمین و آسمان است علی

سلطان همه جهانیان است علی

گل واژه ی منشق از علی اعلاست

سر چشمه ی فیض بی كران است علی

آوازه ی او ز هفت اقلیم رسد

مشهور به هفت آسمان است علی

سر سلسله خلیل عباد الرحمن

آن بنده ی سر به آستان است علی

برتر ز علی رب جلی خلق نكرد

آقای همه بهشتیان است علی

از بعد نبی بر همه ی مخلوقات

از جانب دوست ارمغان است علی

اول وصی پیمبر اعظم اوست

بر دین رسول روح و جان است علی

شاگرد محمد امین است ولی

استاد همه پیمبران است علی

دستور تمام انبیا در دستش

حق را شب معراج لسان است علی

هستند امامان مبین رهرو او

یعنی كه امیر كاروان است علی

همتای امیر عشق تنها زهرا ست

با دخت رسول همزبان است علی

بر هر نبی و ولی ولی الله است

مولای جمیع انس و جان است علی  

امیرالمومنین(ع)-مدح

چون وجود مقدس ازلی......................... شاهد دلربای لم یزلی

وقت پیمان گرفتن از ذرات.................... باصدایی رسا و بانگ جلی

( اولست بربکم ) فرمود.................... پاسخ آمد ز هر طرف که: بلی

تا بسنجد عیارشان افروخت...................آتشی در کمال مشتعلی

داد فرمان روند در آتش.........................تا جدا گردد اصلی از بدلی

فرقه ای ز امر حق تمرد کرد.................گشت مطرود حق ز پر حیلی

با شقاوت قرین و همدم شد.................شد پریشان ز فرط منفعلی

فرقه ی دیگری در آتش رفت....................... ز امر یزدان قادر ازلی

نار شد بهرشان چو خلد برین.............که بود این سزای خوش عملی

با سعادت قرین و همدم شد..............گشت مقبول حق ز بی خللی

بهر این فرقه حق عیان فرمود......................جلوات نبی و نور ولی

که: منم نور احمد مختار.................مهر من نیست غیر مهر علی

ناگهان شد عیان در آن وادی..................نور مولا علی ز بی حللی

چون به خود آمدند می گفتند..................در حضور خدای لم یزلی

که  علی دست قادر ازلیست

رشته ی ماسوی به دست علیست

**** 

دوشم آمد فرشته ای از در ...................که رسید ای رفیق وقت سفر

سفری عاشقانه باید کرد...............................همره کاروانیان سحر

شمع راه تو باد شعله ی آه!........................زاد راه تو باد خون جگر

چشمم از شوق گشت کوکب ریز.............دامنم شد ز اشک پر اختر

جانم از شوق دوست در تب و تاب...............دلم از عشق دوست در آذر

پا نهادم به فرق هستی خویش..................پر گشودم به عالمی دیگر

بود بزمی به پا در آن وادی......................که در آن زهره بود رامشگر

مجلسی با صفا تر از مینو.......................محفلی از بهشت نیکوتر

بود سلمان به جمع هم چون شمع............در کفی جام و در کفی ساغر

می زنان در یمین او مقداد.........................نی زنان در یسار او  بوذر

برده از هوششان به نغمه بلال...........کرده سر مستشان ز می قنبر

گفت سلمان که کیستی؟ گفتم:....................شاعر اهل بیت پیغمبر

چون مرا رخصت بیان فرمود......................جا گرفتم به عرشه ی منبر

هست در خاطرم که میخواندم.................این دو مصرع به مدحت حیدر

که علی دست قادر ازلیست

رشته ی ما سوی به دست علیست

***

امام علی(ع)-مدح

علی معشوق رب العالمین است

نخی از جامه اش حبل المتین است

ز وقتی پا در این عرصه نهاده

غبار مقدمش روح آفرین است

تمام آسمان محتاج لطفش

به محشر ناجی اهل زمین است

به وقت رعد و برق ذوالفقارش

کلام حضرت حق «آفرین» است

به مشتاقان جنت فاش گویید

نجف مصداق فردوس برین است

نجف شهری بود هم کفو جنت

که دربانش فقط روح الامین است

تمام کائنات و چرخ محشر

نمی گردد مگر با اذن حیدر

***

زمین و آسمان ها گشته رامش

و بیت حق سند خورده به نامش

علی همتای زهرای بتول است

همانی که خدا داده سلامش

تمام لعن و نفرین خدا بر

کسی که کم شمارد احترامش

علی از بطن کعبه آمده که

شبیه حق بود خلق و مرامش

به هرجایی که ذکر بوتراب است

دل من می زند پر سوی بامش

و شیعه گشته ام زیرا نوشتند

به جنت شیعیانش هم کلامش

میان شعله ابراهیم گر خفت

صد و ده مرتبه هو یا علی گفت

*** 

امام علی(ع)-مدح

پادشاه دل ِ رعیّت بود

 پادشاهی كه پایتخت نداشت

 عزت و شوكتش الهی بود

 احتیاجی به تاج و تخت نداشت

 پادشاهی كه درد مردم داشت

 لحظه ای خاطری فراخ نداشت

 سلطنت بنده ی مرامش شد

 پادشاهی كه قصر و كاخ نداشت

 هر كه آمد، اسیر زلفش شد

 هركه آمد، خیال رفت نداشت

 عالمی ریزه خوار فضلش بود

 پادشاهی كه چاه نفت نداشت

 پادشاهی كه نان جو می خورد

 به غلامان نگاه رأفت داشت

 پادشاهی كه پینه زد دستش

 كندن چاه بسكه زحمت داشت

 با اسیر و فقیر و درمانده

 بهتر از دوست گفتگو می كرد

 تازه با این كه قنبری هم داشت

 جامه اش را خودش رفو می كرد 

به مولایم علی (ع)-مناجاتی

چشم هایم شدند حوض حرم

با نگاه تو اشک شیرین شد

ماه آمد به شب نشینی حوض

پلک هایم عجیب سنگین شد

چشم هایم که بسته شد دیدم

وسط شهر واژه های توام

خط به خط کوچه کوچه مثل کمیل

نیمه شب محو رد پای توام

***

خار در چشم ماه نخلستان

اشک می ریزد، آبرو دارد

بغض جا مانده از غم زهراست

استخوانی که در گلو دارد

دست مولا نوشت : "اما بعد"

دلش از دست کوفیان پر بود

باز هم نامه می نوشت علی

باز هم از صحابه دلخور بود

چند لحظه گذشت و در باران

آسمان کوچه کوچه تر شده بود

ناگهان قطره ای به چشمم خورد ...

در حرم بودم و سحر شده بود

به خودم آمدم ،نمیدانم

به کجای زمان سفر کردم

لابه لای کتاب های حرم

پی نهج البلاغه می گردم

مولای متقیان امیر مومنان(ع)- مدح

بیا به خانه خدا، به کوی و بام و در نگر

تمام نور عشق را بیا به یک نظر نگر

نشاط عاشقان ببین گره گشای از جبین

علی امیر مومنین به کعبه مستقر نگر

چو کعبه دید مادرش به احترام حیدرش

شکافت در برابرش شکوه و عزّ و فر ، نگر

به کعبه زادگاه او، خداست تکیه گاه او

به اوّلین نگاه او به بهترین بشر، نگر

حقیقت محمّدی ، منزه از همه بدی

ظهور نفس احمدی، به پیکری دگر نگر

به کعبه آن ولی حق، سپید چهره چون فلق

تبارک الّذی خَلَق جمال این پسر نگر

چون نفس پاک مصطفی، بود علی مرتضی

ظهور شمس و والضّحی به روی این قمر نگر

فضائلش ز حد فزون ز فکر و عقل ما برون

ز آیت سیعلمون بزرگی خبر نگر

قل انّما ولیّکم علی خلیفه یکم

مکن صراط خویش گم، به سوی راهبر نگر

کمال حسن انبیا جمال جمله اولیا

تمام نور اصفیا بیا به یک نفر نگر

امام علی(ع)-مدح

به اوج می برد امشب مرا هوای شما

که عشق را بنویسم، فقط برای شما

نگاه می کنم این جا به رد پای شما

و می رسم به خدا ، تا خدا،... خدای شما

که آفرید شما را زمین هوایی شد

و کعبه کعبه شد و خانه ای خدایی شد

و بال هور و ملک فرش این قدم ها شد

زمین برای حضور تو در تمنا شد

ز اشک شوق ملائک ستاره پیدا شد

و عشق بر تن هفت آسمان هویدا شد

عصای دست نبی بوده ای و دست خدا

تو دستگیر کلیمی، تو دستگیر عصا

شکوه عدل شما را عقیل می داند

نگاه بت شکنت را خلیل می داند

شکاف کعبه شما را دلیل می داند

و شأن وصف تو را جبرئیل میداند

که از زبان خدا بر تو آفرین می گفت

و با صدای بلند خودش چنین می گفت:

رقم زده است خدا عشق را به نام علی

 فلک نشسته به حسرت برای گام علی

ملک نشسته دو زانو به احترام علی

«علی امام من است و منم غلام علی»

به لحظه لحظه ی عمرت خدا تبسم داشت

و با صدای شما با نبی تکلم داشت

کرامتی که تو داری الی الابد باشد

همیشه ذکر لبم یا علی مدد باشد

شجاعتی که دلت داشت بی عدد باشد

گواه من سر عمر بن عبدود باشد

امیرالمومنین حضرت علی(ع)- مدح

باید که تو را حضرت منان بنویسد

در حد قلم نیست که قرآن بنویسد

هر دست گدایی که به سوی تو دراز است

مفهوم قنوتی است که در بین نماز است

سمت حرم توست دلم باز روانه

«ای تیر غمت را دل عشاق نشانه»

ایوان دلم خاک، طلایی بده مولا

قدری به من خسته بهایی بده مولا

آن چیست که در حج و طواف است...؟نشانه است

«مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه است»

تکفیر نما عقربه ی قبله نمارا

چون اوست که سمت تو نشان داده خدا را

.

.

.

احمد(ص) به خدا غیر علی(ع) یار نمی خواست

پیغمبر ما همسفر غار نمی خواست

رفتند به بیراهه و خوردند به بن بست

«تا بوده علی(ع) بوده و تا هست علی(ع) هست»

بر اسب سوار است قیامت شده بر پا

دشمن به فرار است ازین حالت مولا

شمشیر کشیده است که لشگر بگشاید

باید برود یک تنه خیبر بگشاید

«یا قادر» و «یا قاهر» و «یا فاتح» و «یا هو»

این جرأت و این هیبت و این قدرت بازو...

مخصوص علی(ع) هست علی(ع) شیر خداوند

آن یکه جوانمرد به تعبیر خداوند...

...از ترس ز دستان عدویش سپر افتاد

«با خشم علی(ع) هرکه در افتاد ور افتاد»

.

.

.

احمد(ص) زند آیا نفسی غیر علی(ع)...؟نه

بالا برود دست کسی غیر علی(ع)...؟ته

«من کنتُ» که بر حیدر کرار (ع)رسیده است

حقّ است و سرانجام به حقدار رسیده است

امام علی(ع)_مدح

با آمدنت صحن زمین حرمت یافت

خورشید به دیدار جمال تو شتافت

مشتاق تو بود آنقدر دنیا که

در باز نشد، سینه ی دیوار شکافت

***

آمد که دهد به ماه و خورشید پناه

روشن شد از آیینه ی چشمانش ماه

دیوار شکست و عشق عالم آمد

در حلقه ای از نور و فرشته از راه

***

سرچشمه روشن جلال و جبروت

حیران کرامات نگاهت لاهوت

ای کاش که قسمت دل ما می شد

دریای کرم، قطره ای از آب وضوت

***

مدح امیرالمومنین(ع)

امشب هوای باغ نگاهم بهاری است

واژه به واژه کار دلم بیقراری است

باران و رود و چشمه و دریا قلم شدند

برگ درخت و بال ملک دفترم شدند

بیتابم امشب و تب شعری گرفته ام

با جمع شاعران شب شعری گرفته ام

سعدی! نگاه کن به رخش باز جان بگیر

ازباغ های نخل علی ((بوستان )) بگیر

حافظ! بیا و شاعر این بارگاه باش

یعنی((غلام شاه جهان باش و شاه باش))

پژواک بی نهایت خورشید نور او

ای مولوی زشمس جمالش  بگو  بگو...

((شیر خدا و رستم دستانم آرزوست))

چون نام رستم آمده اینبار وقت اوست

فردوسی! از شکوه نبردش چه دیده ای

آیا شجاعت علوی را شنیده ای؟!

قطبین عالم است سر تیغ ذوالفقار

از ضربه های دستش ((لا یمکن الفرار))

نیما! برای پیرهنش شعر نو بگو

از سادگیش از نمک و نان جو بگو

اواز هجوم زخم زبان خون به دل شده

سهراب! در مسیر علی آب گل شده

قیصر! میان کوچه علی سر به زیر شد

عمر گلش بگو چقدَر زود دیر شد...

امیرالمومنین حضرت علی(ع)- مدح

ای ابتدات نقطه پایان آسمان

وی انتهات مثل خداوند، لا مكان

ممسوس ذات حضرت الله اكبری

با این حساب، فهم كمالت نمی توان

گفتم: "چگونه مدح تو خوانم"؟ ندا رسید

"در سجده آی و سوره توحید را بخوان"

ما صُنع دستهای شما بوده ایم؛ پس

این گونه می شود كه تو باشی خدایمان

دركعبه پا نهادی و كعبه شكاف خورد

یعنی كه جای توست دل دلشكستگان

هر شب کنار سفره زهـــرا(س) نشسته ایم

حالا چگـــونه میــــل کنم ســمت این و آن

خاکیم، اگر نشسته به روی عبــای تو

خورده مگیـــر؛ حضـــرت بابای مهــربان

كعبه سپید رو شد و زلفش سیاه شد

هم خود به سجده آمد و هم سجده گاه شد

***

(مهرت به كائنات برابر نمی شود)

حب تو آینه است  مكدر نمی شود

مریم، بنفشه، یاس، اقاقی ... خود بهشت

بی لطف دستهات  معطر نمی شود

در صد هزار شیر نر بیشه های جنگ

هرگز یكی شبیه به حیدر نمی شود

حتی محمدی(ص) كه خودش فخر عالم است

تا مرتضی(ع) نداشت، پیمبر نمی شود

با ما كسی كه سفره اش از مرتضی جداست

سوگند می خورم كه برادر نمی شود

این سفره بوی عطر گل یاس می كند

با گندمی كه فاطمه دستاس می كند

***

امیرالمومنین(ع)-مدح

اگر تو را نداشتم، بدان خدا نداشتم

آری خدا نداشتم، اگر تو را نداشتم

نبود اگر کرامتت، نبود اگر طبابتت

هزار درد داشتم ولی دوا نداشتم

به نام تو خدا صفا به زندگیم داده است

بدون نام تو در این جهان صفا نداشتم

نوای من علی علی،صدای من علی علی

بدون این علی علی،خدا خدا نداشتم

سنگ شدم طلا شدم،شاه شدم گدا شدم

چه میشدم اگر علی مرتضی نداشتم

اگر نبود زادگاه تو قسم به فاطمه

این همه سمت کعبه هم برو بیا نداشتم

من اسمه دوا علی و ذکره شفا علی

کمیل تو اگر نبود به لب دعا نداشتم

نبودی یا علی اگر، حسن نبود و هم حسین

بدون تو مدینه و کرب و بلا نداشتم

امیرالمومنین(ع)-مدح

مولا برای از تو سرودن غزل کم است

تلمیح و استعاره ، مجاز و بدل کم است

قرآن ناب لایق وصف مقام توست

شعر و حدیث و قصه و ضرب المثل کم است

آن لحظه که حلاوت نام تو بر لب است

شیرینی شکر که چه گویم، عسل کم است

باید برای مدح تو از صبح بدر گفت

هیجای نهروان و شکوه جمل کم است

ای دست اقتدار خدا، فارس العرب

اصلا برای شان تو تعبیر «یل» کم است

هر قدر هم که دم بزنم ای امیر عشق

از شوکت و جلالت تو، ما حَصَل کم است

شهره شده میان عرب تک سواری ات

آوازه های صاعقه‌ی ذوالفقاری ات

*

ای آفتاب علم و یقین یا ابوتراب

همواره در مدار تو دین یا ابوتراب

صبح نگات شمس ضحی یا ابالحسن

تار عبات حبل متین یا ابوتراب

از ابتدای خلقت خود کسب فیض کرد

در محضر تو روح الامین یا ابوتراب

مولای من ولایت تو از ازل شده

با روح و جان شیعه عجین یا ابوتراب

الطاف بی کران تو ای قبله گاه جود

می بارد از یسار و یمین یا ابوتراب

در رستخیز صبح قیامت برای ما

عشق تو است حصن حصین یا ابوتراب

با عطر و بوی هر نفست در مشام شهر

جاری شده ست خلد برین یا ابوتراب

چشمان روشن تو بهشت پیمبر است

اصلاً سرشت تو ز سرشت پیمبر است

* 

مدح امیرالمومنین(ع)

بریدم از جان و از جهان، دل؛ زدم دلم را به نام حیدر

فرو نیارم به بنده‌ای، سر؛ منم غلام غلام حیدر

نه بنده‌اش خوانم و نه یزدان، نه خالقش گویم و نه مخلوق

شکاف دیوار کعبه بنگر، بخوان خطی از مقام حیدر

رخش ندیده‌ست انس و جان هم، ملائک و اهل آسمان هم

که ره ندارند عرشیان هم، به محفل بار عام حیدر

طهور قرآن قرین جانش، یکایک آیات وصف شأنش

تمام نهج البلاغه سطری، ز بی‌کران کلام حیدر

یا علی-مدح

گاهی کند ابروی کجی کار سپاهی

گاهی شکند پشت سپاهی غم آهی

نقاش ازل را ز ازل قاعده این بود

در روی چو ماهی فکند خال سیاهی

اما به رجب قاعده بشکست و عیان شد

از دایره ی خال سیاهی رخ ماهی

مدح امیرالمومنین(ع)

تاجر عشقیم و کالای وفا داریم ما

الصلا ای خلق عالم کیمیا داریم ما

خاطر ما تا که از زنگ کدورت پاک شد

با همه عالم سر صلح و صفا داریم ما

ما نمی گوییم بد در حق کس زاهد به ز ما

گو بگوید هرچه میخواهد خدا داریم ما

تا که درد ما به درمان لب جانان رسید

چون مسیحا بهر هر دردی دوا داریم ما

میپسندیم آنچه بر ما می پسندد لطف دوست

خیمه در صحرای تسلیم و رضا داریم ما

درهمه کون ومکان ازهرچه هست وهرکه هست

ای به قربان سرو پایت تو را داریم ما

نیست مارا وحشتی از آفتاب رستخیز

سایه بانها بر سر از بال هما داریم ما

درد ما را نیست حاجت بر شفای بو علی

تا چو درگاه علی دارالشّفا داریم ما

نیست مارا غم ز طوفان بلا مانند نوح

تا به کشتی ناخدائی چون شما داریم ما

دوبیتی‌هایی در غدیر

مگر اینها درِ خیبر ندیدند - رکوع و برق انگشتر ندیدند

همین دستی که مظلومانه بستند - مگر در دست پیغمبر ندیدند

محمد! باز کن اکنون صدف را - بده خاتم! نشان دُرّ نجف را

بخوان از پر زدن دنبال هدهد - رها کن رهروان بی هدف را

خُمی داریم تاکش در غدیر است - بده ساقی، چه طعمش دلپذیر است!

نمی‌نوشد اگر مُنکِر از این جام – گمانم کاهِ غفلت خورده، سیر است

یکی از چارده دریا تو هستی – امام اولِ دل‌ها تو هستی

«ولی» غیر از تو آری هست، اما - «امیرالمومنین» تنها تو هستی

نگاهی داری ای ساقی! شرابی - دلی در سینه داری آفتابی

خدا از خاک خلقم کرده، آری - شدم از روز اول بوترابی

«درِ میخانه را گیرم که بستند» - و پهلوی کلیدش را شکستند

فراری‌‌ها چه فکری کرده بودند - که جای فاتح خیبر نشستند

عید غدیر-مدح امیرالمومنین(ع)

باز مرا سوی لبِ خُم کشید

قصه‌ی دریا به تلاطم کشید

آمد و توفان من آغاز شد

باز دری رو به دلم باز شد

ساقی افلاک! سلامٌ علیک!

ای پدر خاک! سلامٌ علیک!

وای! اگر باز جوابم دهی

شعر بخوانم، تو شرابم دهی

دست تو را عشق که بالا گرفت

دست تو نه دست خدا را گرفت

بر نکش از چهره تو کامل نقاب

تا نپرستند تو را بوتراب

روح امین پیش تو پر باز کرد

با تو محمد سخن آغاز کرد

نوح شده غرق تو ای ناخدا

کشتی او را برسان تا خدا

قطره تو را دیده و دریا شده

«خاک ضعیف از تو توانا شده»

بَه! بِه تو و تیغ بلا جوی تو

شیری و شیران همه آهوی تو

بر سر ذوق آمده پروردگار

بس که می‌آید به تو این ذوالفقار

کار هزار آیت اعظم کنی

گوشه‌ی ابرو تو اگر خم کنی

ای خط توصیف تو بی خاتمه

جلوه‌ی ظاهر شده‌ی فاطمه

اول و آخر سر یک موی تو

ظاهر و باطن تو و بانوی تو

کشتی خلقت به هدف می‌رسد

تا که به ایوان نجف می‌رسد

مدح امیرالمومنین(ع)

معادلات جهان را علی‌(ع) ! به هم زده‌ای تو

بگو چگونه کنار خدا قدم زده‌ای تو؟

به گوشه گوشه‌ی عالم اگر قلندر مستی است،

لبی به گوشه‌ی جامش - به مِی قسم! - زده‌ای تو

شب سیاهِ عرب هم، مقدّر است بسوزد،

به پای آتشِ عشقی که در عجم زده‌ای تو

دل مزارع گندم پیِ نسیم خوشی رفت

مگر که نان جُوی را دوباره نم زده‌ای تو

شبی کنار یتیمان به صورت نگرانم

نگاه کردی و گفتی: چقدر غم زده‌ای تو!

و من چه شاعر و شادم از آن شب غزل انگیز

که با لطافت دستت به شانه‌ام زده‌ای تو

جهان سخن شد و از «لا»ی ذوالفقار تو دیدم

که با لبان دو دم از یگانه دم زده‌ای تو

خیال خیبرت آمد، تمام شعر فرو ریخت

ردیف و قافیه‌ام را ببین به هم زده‌ای تو:

بیا و از دلِ مستم، بدون واسطه بشنو

نوای بی دلی‌ام را، علی علی علی‌ام را

مدح پیامبر(ص) و امیرالمومنین(ع)-غدیر

یکی گوید سراپا عیب دارم

یکی گوید زبان از غیب دارم

نمی دانم که هستم هرچه هستم

قلم چون تیغ می رقصد به دستم

نه دِئبـِل نه فَرَزدَق نه کُمِیتَم

ولیکن خاک پای اهل بیتم

الا ساقی مستان ولایت

بهار بی زمستان ولایت

از آن جامی که دادی کربلا را

بنوشان این خراب مبتلا را

چنان مستم کن از یکتا پرستی

که از آهم بسوزد ملک هستی

هزاران راز را در من نهفتی

ولی در گوش من اینگونه گفتی 

مدح امیرالمومنین(ع)

عمریست كه دم بدم علی می گویم

در حال نشاط و غم علی می گویم

تا حال علی گفتم و انشاء اله

درباقی عمر هم علی می گویم